Napiszcie, że łuszczyca nie jest zaraźliwa, niech ludzie wreszcie przestaną się bać, że coś od nas złapią" - to pierwsze, co usłyszałam od osób cierpiących na tę chorobę. Problem jest gigantyczny, bo nie dosyć, że chorzy muszą bez przerwy toczyć bój ze swoim ciałem, to jeszcze toczą go ze społeczeństwem, które ich nie akceptuje.

Łuszczyca jest jedną z najczęstszych chorób skóry. Niestety, jest nieuleczalna, choć można ją kontrolować. Jej typowe objawy to suche krostki pokryte srebrzystą łuską, ułożone symetrycznie po obu stronach ciała. Najczęściej są to łokcie, kolana, okolice krzyża i głowa. Łuszczycą mogą również być objęte paznokcie, pośladki i okolice intymne. Jeśli choroba jest łaskawa lub chwilowo w odwrocie, zmiany na skórze są pojedyncze. Gdy atakuje pełną mocą, łuski mogą pokrywać prawie całe ciało. Do tego często pieką i swędzą, a drapanie tylko pogarsza sprawę i może prowadzić do kolejnych wysypów.

Łuszczyca to jednak nie tylko kwestia wyglądu skóry - to także chore stawy (tzw. łuszczyca stawowa przypominająca reumatoidalne zapalenie stawów), które bolą. Toczący się w nich proces zapalny upośledza pracę organizmu, może prowadzić do zniekształceń, a nawet inwalidztwa. Z taką konsekwencją choroby boryka się jedna trzecia "łuszczyków".

Łuszczyca dotyka od 2 do 4 proc. Polaków. Jest demokratyczna - atakuje w każdym wieku, jednak najczęściej jej objawy pojawiają się w okresie pokwitania lub po 30 roku życia. Im młodszy wiek, w jakim choroba się ujawni, tym zazwyczaj cięższy jest jej przebieg.

http://speczona.org