Ogólne :
www.luszczyca.pl
Chcialam Was pocieszyć w Waszym schorzeniu! jest faktycznie uciązliwe i
jak twierdzi medycyna akademicka można ją tylko zaleczyć i nie wiedzą skąd się to paskuctwo bierze.od 15 lat mam do czynienia z chorymi,gdzie medycyna rozklada ręce tj.z chorobami przewlekłymi.nazywa się to też już mądrzej bo choroby cywilizacyjne.To już jest bliższe prawdy.Choroby skóry jak luszczyca należą do tej grupy.Powód? Zatrucie ekologiczne. U jednych osob objawia się zmianami na skorze u innych poważniejszymi jak np.rak.
Przyczyna leży w zatruciu organizmu toksynami pochodzącymi przeważnie z pokarmow.Szczególnie zatruwają pepsi,chipsy ,przetworzone pokarmy tz.gotowe ze sklepu w puszkach i wiele innych .U jednych osób organizm te toksyny strawi a u drugich z jakiś powodow przemiana materii jest spowolniona i nie daje sobie rady.Wowczas wyrzuca toksyny na skorę.Nazwy chorob skory są rożne, ale powod ten sam.Jedynym ratunkiem na tą chorobę jest oczyszczenie organizmu z tych toksyn,dotlenienie komorek metodą oddechową prof.Butejki ktora pozwala na szybkie spalanie toksyn.Luszczycę można wyleczyć! jeżeli chcecie bliższych informacji slużę pomocą . Piszcie na [email protected]
WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Agata (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 25 sty 2005 - 18:46:35
Łuszczyca (psoriasis) jest chorobą, której przyczyna, pomimo postępu, jaki dokonał się w medycynie, nie została w pełni poznana. Termin psoriasis wywodzi się z greckiego słowa psora, czyli świąd. W czasach starożytnych oznaczał on różne świądowe, złuszczające i krostkowe choroby skóry. Łuszczyca jako zdefiniowana klinicznie jednostka zaistniała około 200 lat temu, kiedy to Robert Willian podał szczegółowy opis tej choroby.
Łuszczyca jest przewlekłą dermatozą charakteryzującą się okresowymi nawrotami i remisjami. Może rozpocząć się w każdym wieku, choć najczęściej pojawia się przed trzydziestym rokiem życia, równie często u kobiet, jak i u mężczyzn. Z wyjątkiem rzadko występujących ciężkich odmian, łuszczyca nie upośledza ogólnego stanu chorych, często jednak jest negatywnie postrzegana przez otoczenie, a uciążliwe leczenie ogranicza komfort życia chorego.
Choć etiopatogeneza łuszczycy nie jest w pełni poznana, genetyczne uwarunkowanie tej choroby nie budzi wątpliwości. W piśmiennictwie istnieją rozbieżne dane co do modelu jej dziedziczenia. Część autorów uznaje łuszczycę za chorobę dziedziczącą się w sposób autosomalny dominujący, z niepełną penetracją genu, co oznacza, że nie u wszystkich osób, które odziedziczą "gen/geny łuszczycowe" choroba się ujawni. Inni wskazują na dziedziczenie wieloczynnikowe, uwzględniające zarówno genetyczne, jak i środowiskowe wpływy na ujawnienie się choroby. Za rolą czynników dziedzicznych w patogenezie choroby przemawiają badania bliźniąt. Równoczesne występowanie łuszczycy u bliźniąt jednojajowych jest znamiennie częstsze niż u dwujajowych. Jednak fakt, że wskaźnik zgodności u bliźniąt identycznych waha się od 40 do 65% wskazuje na istotną rolę czynników środowiskowych w ujawnieniu się choroby. Za genetyczny marker łuszczycy uważa się niektóre antygeny zgodności tkankowej HLA klasy I i II, kodowane przez geny Głównego Układu Zgodności Tkankowej, a szczególnie antygen Cw6, którego częstość u chorych na łuszczycę jest znamiennie wyższa w porównaniu z populacją zdrową.
Istotą zmian łuszczycowych jest nadmierna proliferacja i czynnościowe pobudzenie keratynocytów, wyrażające się zwiększoną produkcją cytokin oraz naciek z komórek zapalnych: limfocytów T, granulocytów obojętnochłonnych, makrofagów i komórek tucznych w obrębie skóry i naskórka. Nadmierne i przedłużone uwalnianie cytokin wraz ze zmienioną ekspresją ich receptorów oraz wzajemne oddziaływanie cytokin naskórkowych z komórkami nacieków zapalnych i innymi komórkami w skórze właściwej ma, ja się wydaje, podstawowe znaczenie w patogenezie choroby. Zarówno przewlekły, jak i nawracający charakter choroby, a także obecność nacieków z komórek zapalnych mogą sugerować immunologiczne podłoże choroby. Przemawia za nim również skuteczność terapeutyczna leków o działaniu immunosupresyjnym, takich jak cyklosporyna A, kortykosterydy, PUVA.
Łuszczyca występuje przeciętnie u 0,1-2,8% populacji ludzkiej. Częstość jej występowania zależy od czynników geograficznych. Jest częsta w Europie, rzadziej występuje u Azjatów, sporadycznie u ludności czerwonoskórej. Łuszczyca rozpoczyna się najczęściej w drugiej i trzeciej dekadzie życia. Drugi, mniejszy szczyt zapadalności na tę chorobę obserwuje się między 50. a 60. rokiem życia. Częstość rodzinnego występowania łuszczycy waha się od 4 do 91%; przeciętnie wynosi 35%. Dodatni wywiad rodzinny znamiennie częściej występuje u osób, u których choroba rozpoczęła się w młodszym wieku.
Opierając się na powyższych obserwacjach, a także na analizie haplotypu HLA osób z wczesnym i późnym ujawnieniem się choroby, wysunięto tezę istnienia dwóch typów łuszczycy: I z wczesnym początkiem (<40 r.ż.), dodatnim wywiadem rodzinnym i wyraźnym związkiem z częstszym niż w populacji zdrowej występowaniem antygenenu Cw6, a także B13 i B17 oraz łuszczycy typu II z późnym początkiem (>40 r.ż.) i sporadycznym rodzinnym występowaniem choroby.
Spośród czynników prowokujących pojawienie się zmian łuszczycowych na pierwszym miejscu wymienia się urazy mechaniczne. Zjawisko to, opisane przez Koebnera w 1872 roku, występuje u 30-50% chorych. Infekcje stanowią kolejny, klasyczny czynnik wyzwalający wysiewy łuszczycy. 56-85% chorych z ostrą, wysiewną postacią choroby podaje w wywiadzie przebycie infekcji paciorkowcowej, natomiast 30-40% chorych wiąże pojawienie się zmian łuszczycowych ze stresem psychicznym. Znany jest również fakt zaostrzenia choroby po niektórych lekach (solach litu, beta-blokerach, po przerwaniu ogólnego leczenia kortykosteroidami).
Klinicznie choroba charakteryzyje się grudkowo-złuszczającymi wykwitami o bogatej morfologii. Najczęściej zajęta jest skóra prostowników kończyn, szczególnie łokci i kolan oraz okolica lędźwiowa i pośladki. Często zmiany lokalizują się na skórze owłosionej głowy, zwykle wzdłuż linii włosów, na czole i małżowinach usznych. U około 50% chorych zajęte są płytki paznokciowe. Nasilenie zmian może być różne, od niewielkich ognisk zajmujących wymienione wyżej okolice, do postaci z zajęciem całej skóry, a nawet stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów występuje u 5-7% chorych na łuszczycę i definiowane jest jako seronegatywne zapalenie stawów ze współistnieniem zmian łuszczycowych na skórze.
W zależności od obrazu klinicznego i nasilenia procesu chorobowego wyróżnia się następujące postaci choroby:
łuszczycę zwyczajną (psoriasis vulgaris) - wysiewną, zadawnioną, przewlekłą plackowatą,
łuszczycę krostkową (psoriasis pustulosa) - ograniczoną dłoni i stóp, rozsianą, uogólnioną typu von Zumbusch,
łuszczycę stawową (psoriasis arthropatica),
łuszczycę paznokci (psoriasis unguium).
Ryc. 1. Łuszczyca zwyczajna - plackowate,
pokryte srebrzystą łuską ogniska łuszczycowe
o typowej lokalizacji na wyprostnych
powierzchniach kończyn górnych, w okolicy
lędźwiowej i na pośladkach. Na skórze
grzbietu liczne wykwity grudkowe,
zlewające się w większe blaszki łuszczycowe.
Ryc. 2. Łuszczyca krostkowa -
liczne zlewające się wykwity krostkowe
w obrębie zapalnych, rumieniowo-wysiękowych
zmian na wyprostnych częściach kończyn dolnych
Ponieważ przyczyna łuszczycy pozostaje nadal nie znana, leczenie jej ma charakter objawowy. Podstawowe znaczenie w terapii większości chorych na łuszczycę odgrywa leczenie miejscowe. Terapia miejscowa stanowi również niezbędne uzupełnienie leczenia ogólnego. Rozpoczyna się zazwyczaj od stosowania leków keratolitycznych (kwas salicylowy) usuwających parakeratotyczną łuskę i umożliwiających w ten sposób penetrację do skóry aktywnych leków. Kwas salicylowy używany jest w stężeniach 3 do 10%; wyższe mogą być aplikowane na skórę dłoni i stóp. Kwas salicylowy stosujemy z ostrożnością u chorych z zajęciem rozległych obszarów skóry i/lub jej uszkodzeniami, a także u dzieci. Tradycyjnym, stosowanym w terapii łuszczycy od dziesiątków lat lekiem jest cygnolina (anthralin, dithranol) wywierająca wielokierunkowe działanie na naskórek łuszczycowy (m.in. poprzez wpływ na syntezę DNA i blokowanie aktywności prostaglandyn). Leczenie cygnoliną - ze względu na jej efekt podrażniający - rozpoczyna się od aplikowania najniższych stężeń leku - 0,125% na 12 godzin i stopniowego ich zwiększania do 0,25%, 0,5%, 1%, zależnie od skuteczności klinicznej i objawów podrażnienia skóry otaczającej (tzw. terapia ciągła). Alternatywną formą opisanej metody jest, tzw. leczenie minutowe, przydatne szczególnie w warunkach lecznictwa ambulatoryjnego, w którym stosowane są wyższe stężenia: od 1 do 2% przez krótszy czas (od 5 minut do 1-2 godzin). Dziegcie - produkty suchej destylacji drewna lub węgla kamiennego stosowane są w postaci 20-50% past i maści, wchodzą w skład gotowych preparatów łączonych oraz preparatów leczniczo-pielęgnacyjnych przeznaczonych dla skóry łuszczycowej (szampony, oleje do kąpieli). Dziegcie mogą uwrażliwiać skórę na działanie światła słonecznego, a także działać miejscowo drażniąco.
Kortykosteroidy stosowane są w przypadkach zmian łuszczycowych z dużą komponentą zapalną, z towarzyszącym świądem oraz do leczenia ognisk łuszczycy zadawnionej. Obecnie dostępna jest szeroka gama preparatów o różnej sile działania przeciwzapalnego i stopniu przenikania do skóry. Aby uniknąć niepożądanych objawów miejscowej sterydoterapii (teleangiektazje, zmiany zanikowe, odbarwienia, przebarwienia skóry, trądzik posterydowy), zaleca się stosowanie jej przez krótki czas lub w terapii przerywanej. Z dużą ostrożnością kortykosteroidy należy polecać chorym ze zmianami łuszczycowymi zajmującymi twarz, fałdy i zgięcia stawowe oraz rozległe obszary skóry.
Pochodne witaminy D - calcitriol i jego obecnie stosowane pochodne calcipotriol i takalcitol stanowią najnowszą grupę preparatów do miejscowego leczenia łuszczycy. Leki te redukują nadmierną proliferację keratynocytów, regulują ich prawidłowe różnicowanie, modulują również funkcje limfocytów. Skuteczność pochodnych witaminy D w redukowaniu rumienia, złuszczania i nacieku w obrębie ognisk łuszczycowych jest porównywalna z efektem, jaki wywierają kortykosteroidy o średniej i dużej mocy. Podstawowym efektem niepożądanym tej terapii jest miejscowe działanie drażniące, szczególnie w obrębie twarzy i owłosionej skóry głowy.
Fototerapia jest obecnie szeroko stosowaną metodą leczenia łuszczycy. Kwalifikowani są do niej chorzy z niemal wszystkimi postaciami łuszczycy zwyczajnej, szczególnie ze zmianami rozległymi lub rozsianymi, w których stosowanie preparatów miejscowych jest utrudnione lub niemożliwe, a także łuszczyca stawowa i łuszczyca krostkowa w fazie ustępowania (przeciwwskazaniem jest okres wysiewny uogólnionej łuszczycy krostkowej typu von Zumbusch). Fototerapię stosuje się przy wykorzystaniu dwóch podstawowych sposobów: naświetlania promieniami UVB, w którym stosuje się najczęściej dwa rodzaje naświetlań: pełnym spektrum UVB: 290-320 nm lub wąskim pasmem napromieniania UVB: 320 nm (SUP) oraz fotochemioterapii (PUVA). Metoda PUVA polega na zastosowaniu długich promieni UVA (320-400 nm) w połączeniu z miejscowym lub ogólnym podawaniem leków z grupy psoralenów: 8-metoksypsoralenu lub 5-metoksypsoralenu. Zabiegi PUVA stosuje się zazwyczaj 3 razy tygodniowo. Dawki promieniowania podwyższa się w zależności od typu skóry i jej reakcji na promienie UVA. W trakcie leczenia mogą wystąpić ostre objawy niepożądane w postaci nudności, wymiotów, złego samopoczucia, rumienia fototoksyczego. Do późnych objawów ubocznych zalicza się przyspieszone starzenie skóry, zwiększone ryzyko nowotworów skóry, zwłaszcza raków kolczystokomórkowych, zaćmę. Ze względu na ryzyko powstania zaćmy pod wpływem PUVA istnieje bezwzględna konieczność ochrony narządu wzroku (okulary przeciwsłoneczne) przez co najmniej 8 godzin od momentu zażycia psoralenów.
Opisane powyżej metody terapii miejscowej i fototerapii pozwalają uzyskać w większości przypadków chorych na łuszczycę o łagodnym i średnio ciężkim przebiegu różnie długo utrzymujące się remisje choroby; u pozostałych chorych niezbędne jest stosowanie leczenia ogólnego.
Metotreksat jest lekiem stosowanym od ponad 40 lat w leczeniu ciężkich postaci łuszczycy, a szczególnie łuszczycowego zapalenia stawów. Do leczenia metotreksatem mogą być także kwalifikowani chorzy z łuszczycą krostkową i rozległą łuszczycą zwyczajną oporną na inne metody leczenia. Lek podawany jest doustnie lub domięśniowo w dawkach 7,5 do 25 mg, raz w tygodniu. Głównym późnym objawem niepożądanym terapii metotreksatem jest uszkodzenie wątroby przebiegające pod postacią jej włóknienia, a nawet marskości (skumulowana dawka ryzyka metotreksatu >1,5 g). Ostre objawy uboczne terapii metotreksatem są zależne od dawki leku. Należą do nich: biegunka, krwawienia z przewodu pokarmowego, leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość.
Pochodne witaminy A - retinoidy - są lekami z wyboru w leczeniu uogólnionej łuszczycy krostkowej i erytrodermii łuszczycowej. Stosowane są także w leczeniu nasilonych postaci łuszczycy zwyczajnej i łuszczycy stawowej. Acitretin (neotigason), będący pochodną wcześniej stosowanego tigasonu, stosuje się w pojedynczej, dziennej dawce 25 mg do 50 mg na dobę przez 4 tygodnie, następnie w dawce zredukowanej, dobieranej indywidualnie dla każdego chorego, w zależności od reakcji klinicznej. Głównym objawem niepożądanym, ograniczającym stosowanie retinoidów u kobiet w wieku rozrodczym, jest ich teratogenne działanie. Z tego powodu zapobieganie ciąży w trakcie terapii i do 2 lat od jej zakończenia jest bezwzględnie konieczne. Ostre objawy niepożądane są zależne od dawki leku i mają odwracalny charakter. Należą do nich: suchość śluzówek jamy ustnej, nosa, spojówek, zwiększona urażalność skóry, przerzedzenie włosów, bóle mięśniowo-stawowe. U części chorych dochodzi do podwyższenia poziomu cholesterolu, trójglicerydów, transaminaz i bilirubiny. Retinoidy stosuje się również w leczeniu skojarzonym w połączeniu z terapią promieniami UVB (metoda nosi nazwę Re-SUP) oraz z fotochemioterapią - Re-PUVA.
Chorzy z ciężką łuszczycą zwyczajną i łuszczycą stawową, u których leczenie ogólne metodą PUVA, retinoidami, Re-PUVA, metotreksatem okazało się niewystarczająco skuteczne lub istnieją przeciwwskazania do stosowania tych leków, kwalifikowani są do leczenia cyklosporyną A (Sandimmun-Neoral). Jest to cykliczny polipeptyd o właściwościach immunosupresyjnych, hamujący cytokiny limfocytów T i keratynocytów. Do bezwzględnych przeciwwskazań tej terapii należy uszkodzenie funkcji nerek, nie kontrolowane nadciśnienie tętnicze krwi, ciężkie choroby wątroby, choroba nowotworowa, czynne infekcje, ciąża. Leczenie rozpoczyna się zazwyczaj od dawki 2,5 mg/kg/d i nie przekracza się 5 mg/kg/d, kontrolując co 2-4 tygodnie ciśnienie tętnicze krwi, morfologię, stężenie kreatyniny, kwasu moczowego, bilirubiny, fosfatazy alkalicznej, AST, ALT. Uszkodzenie nerek oraz nadciśnienie tętnicze stanowią dwa najważniejsze objawy niepożądane terapii cyklosporyną A. Lek może ponadto uszkadzać wątrobę, powodować bóle głowy, nudności, wymioty, parestezje, nadmierne owłosienie, przerost dziąseł oraz zwiększać ryzyko rozwoju nowotworów przy wieloletnim leczeniu.
W zapobieganiu nawrotom łuszczycy bardzo istotne jest postępowanie profilaktyczne. Polega ono na unikaniu znanych czynników zaostrzających i prowokujących wysiewy łuszczycy (stresy, niektóre leki, nadwaga) oraz zwalczaniu przewlekłych stanów zapalnych (leczenie próchniczo zmienionych zębów, chorób przyzębia, infekcji pasożytniczych, usuwanie migdałków podniebiennych przy nawracających infekcjach paciorkowcowych górnych dróg oddechowych). Zalecana jest umiarkowana ekspozycja na światło słoneczne, dieta niskokaloryczna oraz eliminacja używek, szczególnie alkoholu.
TERAZ KAZDY DOKLADNIE WIE NA CO JEST TAK NAPRAWDE CHORY,JAKIE SA TEGO RODZAJE I JAKIE SA NAJLEPSZE SPOSOBY WALCZENIA Z LUSZCZYCA. POZDRAWIAM AGATA =)
Łuszczyca jest przewlekłą dermatozą charakteryzującą się okresowymi nawrotami i remisjami. Może rozpocząć się w każdym wieku, choć najczęściej pojawia się przed trzydziestym rokiem życia, równie często u kobiet, jak i u mężczyzn. Z wyjątkiem rzadko występujących ciężkich odmian, łuszczyca nie upośledza ogólnego stanu chorych, często jednak jest negatywnie postrzegana przez otoczenie, a uciążliwe leczenie ogranicza komfort życia chorego.
Choć etiopatogeneza łuszczycy nie jest w pełni poznana, genetyczne uwarunkowanie tej choroby nie budzi wątpliwości. W piśmiennictwie istnieją rozbieżne dane co do modelu jej dziedziczenia. Część autorów uznaje łuszczycę za chorobę dziedziczącą się w sposób autosomalny dominujący, z niepełną penetracją genu, co oznacza, że nie u wszystkich osób, które odziedziczą "gen/geny łuszczycowe" choroba się ujawni. Inni wskazują na dziedziczenie wieloczynnikowe, uwzględniające zarówno genetyczne, jak i środowiskowe wpływy na ujawnienie się choroby. Za rolą czynników dziedzicznych w patogenezie choroby przemawiają badania bliźniąt. Równoczesne występowanie łuszczycy u bliźniąt jednojajowych jest znamiennie częstsze niż u dwujajowych. Jednak fakt, że wskaźnik zgodności u bliźniąt identycznych waha się od 40 do 65% wskazuje na istotną rolę czynników środowiskowych w ujawnieniu się choroby. Za genetyczny marker łuszczycy uważa się niektóre antygeny zgodności tkankowej HLA klasy I i II, kodowane przez geny Głównego Układu Zgodności Tkankowej, a szczególnie antygen Cw6, którego częstość u chorych na łuszczycę jest znamiennie wyższa w porównaniu z populacją zdrową.
Istotą zmian łuszczycowych jest nadmierna proliferacja i czynnościowe pobudzenie keratynocytów, wyrażające się zwiększoną produkcją cytokin oraz naciek z komórek zapalnych: limfocytów T, granulocytów obojętnochłonnych, makrofagów i komórek tucznych w obrębie skóry i naskórka. Nadmierne i przedłużone uwalnianie cytokin wraz ze zmienioną ekspresją ich receptorów oraz wzajemne oddziaływanie cytokin naskórkowych z komórkami nacieków zapalnych i innymi komórkami w skórze właściwej ma, ja się wydaje, podstawowe znaczenie w patogenezie choroby. Zarówno przewlekły, jak i nawracający charakter choroby, a także obecność nacieków z komórek zapalnych mogą sugerować immunologiczne podłoże choroby. Przemawia za nim również skuteczność terapeutyczna leków o działaniu immunosupresyjnym, takich jak cyklosporyna A, kortykosterydy, PUVA.
Łuszczyca występuje przeciętnie u 0,1-2,8% populacji ludzkiej. Częstość jej występowania zależy od czynników geograficznych. Jest częsta w Europie, rzadziej występuje u Azjatów, sporadycznie u ludności czerwonoskórej. Łuszczyca rozpoczyna się najczęściej w drugiej i trzeciej dekadzie życia. Drugi, mniejszy szczyt zapadalności na tę chorobę obserwuje się między 50. a 60. rokiem życia. Częstość rodzinnego występowania łuszczycy waha się od 4 do 91%; przeciętnie wynosi 35%. Dodatni wywiad rodzinny znamiennie częściej występuje u osób, u których choroba rozpoczęła się w młodszym wieku.
Opierając się na powyższych obserwacjach, a także na analizie haplotypu HLA osób z wczesnym i późnym ujawnieniem się choroby, wysunięto tezę istnienia dwóch typów łuszczycy: I z wczesnym początkiem (<40 r.ż.), dodatnim wywiadem rodzinnym i wyraźnym związkiem z częstszym niż w populacji zdrowej występowaniem antygenenu Cw6, a także B13 i B17 oraz łuszczycy typu II z późnym początkiem (>40 r.ż.) i sporadycznym rodzinnym występowaniem choroby.
Spośród czynników prowokujących pojawienie się zmian łuszczycowych na pierwszym miejscu wymienia się urazy mechaniczne. Zjawisko to, opisane przez Koebnera w 1872 roku, występuje u 30-50% chorych. Infekcje stanowią kolejny, klasyczny czynnik wyzwalający wysiewy łuszczycy. 56-85% chorych z ostrą, wysiewną postacią choroby podaje w wywiadzie przebycie infekcji paciorkowcowej, natomiast 30-40% chorych wiąże pojawienie się zmian łuszczycowych ze stresem psychicznym. Znany jest również fakt zaostrzenia choroby po niektórych lekach (solach litu, beta-blokerach, po przerwaniu ogólnego leczenia kortykosteroidami).
Klinicznie choroba charakteryzyje się grudkowo-złuszczającymi wykwitami o bogatej morfologii. Najczęściej zajęta jest skóra prostowników kończyn, szczególnie łokci i kolan oraz okolica lędźwiowa i pośladki. Często zmiany lokalizują się na skórze owłosionej głowy, zwykle wzdłuż linii włosów, na czole i małżowinach usznych. U około 50% chorych zajęte są płytki paznokciowe. Nasilenie zmian może być różne, od niewielkich ognisk zajmujących wymienione wyżej okolice, do postaci z zajęciem całej skóry, a nawet stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów występuje u 5-7% chorych na łuszczycę i definiowane jest jako seronegatywne zapalenie stawów ze współistnieniem zmian łuszczycowych na skórze.
W zależności od obrazu klinicznego i nasilenia procesu chorobowego wyróżnia się następujące postaci choroby:
łuszczycę zwyczajną (psoriasis vulgaris) - wysiewną, zadawnioną, przewlekłą plackowatą,
łuszczycę krostkową (psoriasis pustulosa) - ograniczoną dłoni i stóp, rozsianą, uogólnioną typu von Zumbusch,
łuszczycę stawową (psoriasis arthropatica),
łuszczycę paznokci (psoriasis unguium).
Ryc. 1. Łuszczyca zwyczajna - plackowate,
pokryte srebrzystą łuską ogniska łuszczycowe
o typowej lokalizacji na wyprostnych
powierzchniach kończyn górnych, w okolicy
lędźwiowej i na pośladkach. Na skórze
grzbietu liczne wykwity grudkowe,
zlewające się w większe blaszki łuszczycowe.
Ryc. 2. Łuszczyca krostkowa -
liczne zlewające się wykwity krostkowe
w obrębie zapalnych, rumieniowo-wysiękowych
zmian na wyprostnych częściach kończyn dolnych
Ponieważ przyczyna łuszczycy pozostaje nadal nie znana, leczenie jej ma charakter objawowy. Podstawowe znaczenie w terapii większości chorych na łuszczycę odgrywa leczenie miejscowe. Terapia miejscowa stanowi również niezbędne uzupełnienie leczenia ogólnego. Rozpoczyna się zazwyczaj od stosowania leków keratolitycznych (kwas salicylowy) usuwających parakeratotyczną łuskę i umożliwiających w ten sposób penetrację do skóry aktywnych leków. Kwas salicylowy używany jest w stężeniach 3 do 10%; wyższe mogą być aplikowane na skórę dłoni i stóp. Kwas salicylowy stosujemy z ostrożnością u chorych z zajęciem rozległych obszarów skóry i/lub jej uszkodzeniami, a także u dzieci. Tradycyjnym, stosowanym w terapii łuszczycy od dziesiątków lat lekiem jest cygnolina (anthralin, dithranol) wywierająca wielokierunkowe działanie na naskórek łuszczycowy (m.in. poprzez wpływ na syntezę DNA i blokowanie aktywności prostaglandyn). Leczenie cygnoliną - ze względu na jej efekt podrażniający - rozpoczyna się od aplikowania najniższych stężeń leku - 0,125% na 12 godzin i stopniowego ich zwiększania do 0,25%, 0,5%, 1%, zależnie od skuteczności klinicznej i objawów podrażnienia skóry otaczającej (tzw. terapia ciągła). Alternatywną formą opisanej metody jest, tzw. leczenie minutowe, przydatne szczególnie w warunkach lecznictwa ambulatoryjnego, w którym stosowane są wyższe stężenia: od 1 do 2% przez krótszy czas (od 5 minut do 1-2 godzin). Dziegcie - produkty suchej destylacji drewna lub węgla kamiennego stosowane są w postaci 20-50% past i maści, wchodzą w skład gotowych preparatów łączonych oraz preparatów leczniczo-pielęgnacyjnych przeznaczonych dla skóry łuszczycowej (szampony, oleje do kąpieli). Dziegcie mogą uwrażliwiać skórę na działanie światła słonecznego, a także działać miejscowo drażniąco.
Kortykosteroidy stosowane są w przypadkach zmian łuszczycowych z dużą komponentą zapalną, z towarzyszącym świądem oraz do leczenia ognisk łuszczycy zadawnionej. Obecnie dostępna jest szeroka gama preparatów o różnej sile działania przeciwzapalnego i stopniu przenikania do skóry. Aby uniknąć niepożądanych objawów miejscowej sterydoterapii (teleangiektazje, zmiany zanikowe, odbarwienia, przebarwienia skóry, trądzik posterydowy), zaleca się stosowanie jej przez krótki czas lub w terapii przerywanej. Z dużą ostrożnością kortykosteroidy należy polecać chorym ze zmianami łuszczycowymi zajmującymi twarz, fałdy i zgięcia stawowe oraz rozległe obszary skóry.
Pochodne witaminy D - calcitriol i jego obecnie stosowane pochodne calcipotriol i takalcitol stanowią najnowszą grupę preparatów do miejscowego leczenia łuszczycy. Leki te redukują nadmierną proliferację keratynocytów, regulują ich prawidłowe różnicowanie, modulują również funkcje limfocytów. Skuteczność pochodnych witaminy D w redukowaniu rumienia, złuszczania i nacieku w obrębie ognisk łuszczycowych jest porównywalna z efektem, jaki wywierają kortykosteroidy o średniej i dużej mocy. Podstawowym efektem niepożądanym tej terapii jest miejscowe działanie drażniące, szczególnie w obrębie twarzy i owłosionej skóry głowy.
Fototerapia jest obecnie szeroko stosowaną metodą leczenia łuszczycy. Kwalifikowani są do niej chorzy z niemal wszystkimi postaciami łuszczycy zwyczajnej, szczególnie ze zmianami rozległymi lub rozsianymi, w których stosowanie preparatów miejscowych jest utrudnione lub niemożliwe, a także łuszczyca stawowa i łuszczyca krostkowa w fazie ustępowania (przeciwwskazaniem jest okres wysiewny uogólnionej łuszczycy krostkowej typu von Zumbusch). Fototerapię stosuje się przy wykorzystaniu dwóch podstawowych sposobów: naświetlania promieniami UVB, w którym stosuje się najczęściej dwa rodzaje naświetlań: pełnym spektrum UVB: 290-320 nm lub wąskim pasmem napromieniania UVB: 320 nm (SUP) oraz fotochemioterapii (PUVA). Metoda PUVA polega na zastosowaniu długich promieni UVA (320-400 nm) w połączeniu z miejscowym lub ogólnym podawaniem leków z grupy psoralenów: 8-metoksypsoralenu lub 5-metoksypsoralenu. Zabiegi PUVA stosuje się zazwyczaj 3 razy tygodniowo. Dawki promieniowania podwyższa się w zależności od typu skóry i jej reakcji na promienie UVA. W trakcie leczenia mogą wystąpić ostre objawy niepożądane w postaci nudności, wymiotów, złego samopoczucia, rumienia fototoksyczego. Do późnych objawów ubocznych zalicza się przyspieszone starzenie skóry, zwiększone ryzyko nowotworów skóry, zwłaszcza raków kolczystokomórkowych, zaćmę. Ze względu na ryzyko powstania zaćmy pod wpływem PUVA istnieje bezwzględna konieczność ochrony narządu wzroku (okulary przeciwsłoneczne) przez co najmniej 8 godzin od momentu zażycia psoralenów.
Opisane powyżej metody terapii miejscowej i fototerapii pozwalają uzyskać w większości przypadków chorych na łuszczycę o łagodnym i średnio ciężkim przebiegu różnie długo utrzymujące się remisje choroby; u pozostałych chorych niezbędne jest stosowanie leczenia ogólnego.
Metotreksat jest lekiem stosowanym od ponad 40 lat w leczeniu ciężkich postaci łuszczycy, a szczególnie łuszczycowego zapalenia stawów. Do leczenia metotreksatem mogą być także kwalifikowani chorzy z łuszczycą krostkową i rozległą łuszczycą zwyczajną oporną na inne metody leczenia. Lek podawany jest doustnie lub domięśniowo w dawkach 7,5 do 25 mg, raz w tygodniu. Głównym późnym objawem niepożądanym terapii metotreksatem jest uszkodzenie wątroby przebiegające pod postacią jej włóknienia, a nawet marskości (skumulowana dawka ryzyka metotreksatu >1,5 g). Ostre objawy uboczne terapii metotreksatem są zależne od dawki leku. Należą do nich: biegunka, krwawienia z przewodu pokarmowego, leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość.
Pochodne witaminy A - retinoidy - są lekami z wyboru w leczeniu uogólnionej łuszczycy krostkowej i erytrodermii łuszczycowej. Stosowane są także w leczeniu nasilonych postaci łuszczycy zwyczajnej i łuszczycy stawowej. Acitretin (neotigason), będący pochodną wcześniej stosowanego tigasonu, stosuje się w pojedynczej, dziennej dawce 25 mg do 50 mg na dobę przez 4 tygodnie, następnie w dawce zredukowanej, dobieranej indywidualnie dla każdego chorego, w zależności od reakcji klinicznej. Głównym objawem niepożądanym, ograniczającym stosowanie retinoidów u kobiet w wieku rozrodczym, jest ich teratogenne działanie. Z tego powodu zapobieganie ciąży w trakcie terapii i do 2 lat od jej zakończenia jest bezwzględnie konieczne. Ostre objawy niepożądane są zależne od dawki leku i mają odwracalny charakter. Należą do nich: suchość śluzówek jamy ustnej, nosa, spojówek, zwiększona urażalność skóry, przerzedzenie włosów, bóle mięśniowo-stawowe. U części chorych dochodzi do podwyższenia poziomu cholesterolu, trójglicerydów, transaminaz i bilirubiny. Retinoidy stosuje się również w leczeniu skojarzonym w połączeniu z terapią promieniami UVB (metoda nosi nazwę Re-SUP) oraz z fotochemioterapią - Re-PUVA.
Chorzy z ciężką łuszczycą zwyczajną i łuszczycą stawową, u których leczenie ogólne metodą PUVA, retinoidami, Re-PUVA, metotreksatem okazało się niewystarczająco skuteczne lub istnieją przeciwwskazania do stosowania tych leków, kwalifikowani są do leczenia cyklosporyną A (Sandimmun-Neoral). Jest to cykliczny polipeptyd o właściwościach immunosupresyjnych, hamujący cytokiny limfocytów T i keratynocytów. Do bezwzględnych przeciwwskazań tej terapii należy uszkodzenie funkcji nerek, nie kontrolowane nadciśnienie tętnicze krwi, ciężkie choroby wątroby, choroba nowotworowa, czynne infekcje, ciąża. Leczenie rozpoczyna się zazwyczaj od dawki 2,5 mg/kg/d i nie przekracza się 5 mg/kg/d, kontrolując co 2-4 tygodnie ciśnienie tętnicze krwi, morfologię, stężenie kreatyniny, kwasu moczowego, bilirubiny, fosfatazy alkalicznej, AST, ALT. Uszkodzenie nerek oraz nadciśnienie tętnicze stanowią dwa najważniejsze objawy niepożądane terapii cyklosporyną A. Lek może ponadto uszkadzać wątrobę, powodować bóle głowy, nudności, wymioty, parestezje, nadmierne owłosienie, przerost dziąseł oraz zwiększać ryzyko rozwoju nowotworów przy wieloletnim leczeniu.
W zapobieganiu nawrotom łuszczycy bardzo istotne jest postępowanie profilaktyczne. Polega ono na unikaniu znanych czynników zaostrzających i prowokujących wysiewy łuszczycy (stresy, niektóre leki, nadwaga) oraz zwalczaniu przewlekłych stanów zapalnych (leczenie próchniczo zmienionych zębów, chorób przyzębia, infekcji pasożytniczych, usuwanie migdałków podniebiennych przy nawracających infekcjach paciorkowcowych górnych dróg oddechowych). Zalecana jest umiarkowana ekspozycja na światło słoneczne, dieta niskokaloryczna oraz eliminacja używek, szczególnie alkoholu.
TERAZ KAZDY DOKLADNIE WIE NA CO JEST TAK NAPRAWDE CHORY,JAKIE SA TEGO RODZAJE I JAKIE SA NAJLEPSZE SPOSOBY WALCZENIA Z LUSZCZYCA. POZDRAWIAM AGATA =)
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Agata (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 25 sty 2005 - 18:48:23
TAM GDZIE PISZE RYC1. ITP... TO MIALY BYC ZDJECIA...SZKODA ZE NIE MOZNA NA TYM FORUM ICH ZAMIESZCZAC,BO NIE JEDNI ZDZIWILIBY SIE DO JAKIEGO STANU MOZE DOJSC LUSZCZYCA I DZIEKOWALIBY BOGU, ZE MAJA TYLE ZMIAN ILE MAJA....
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Agata (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 25 sty 2005 - 18:51:52
Ponoc naukowcy z Bostonu wynalezli lek skutecznie powstrzymujacy luszczyce, a jego nazwa to "NOVASOMER". Niestety mozna go kupic tylko za granica. Czy ktos slyszal cos na ten temat? Ciekawe kiedy ten lek wyjdzie na polski rynek. 3majcie sie cieplutko. Agata
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Kaska (217.96.74.---)
Data: 08 lut 2005 - 22:13:05
skad ty to wszystko wiesz ja dziekuje bogu ze ma tyle co mam daj jakies informacje o nowosciach na moj meil [email protected] i czym ty sie w ogole leczysz, PROSZE I DZIEKI
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Barthez (---.szczecin.mm.pl)
Data: 08 lut 2005 - 22:24:53
z ksiazki...
Jezeli szukasz jakis nowosci i metod to wejdz na http://www.xyz.webd.pl/
Tam jest Profesjonalne forum przez duze P...
Jezeli szukasz jakis nowosci i metod to wejdz na http://www.xyz.webd.pl/
Tam jest Profesjonalne forum przez duze P...
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Anna (---.broker.com.pl)
Data: 14 lut 2005 - 15:02:40
Agata śliczne dzięki dużo się dowiedziałam nowego czy Ty nie jesteś aby lekarzem dziel się z nami każdą nową wiadomośćią
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Barthez (---.szczecin.mm.pl)
Data: 14 lut 2005 - 22:25:57
Chyba nie jest lekarka. Zrobila kopiuj i wklej zapominajac dodac zrodla z ktorego skopiowala...
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Krystyna (---.energis.pl)
Data: 27 maj 2005 - 11:47:48
zachorowałam 3 miesiące temu.. nic nie wiem o chorobie... jeśli możesz mi powiedzieć coś więcej bardzo będę wdzięczna .. mozesz odpowiedzieć na GG ninka 9412367 .. czekam.. pozdrawiam ..
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
natalia (---.internetdsl.tpnet.pl)
Data: 24 sie 2005 - 21:56:45
Od 5 lat jestem chora na tą uciąźliwą chorobę, ale takiego wysiewu jak teraz nigdy dotąd nie miałam. Dotychczasowo stosowane leki nie pomagają, nowe również nie dają efektów. Macie jakieś domowe i skuteczne sposoby na pozbycie się łuszczycy?? Proszę o rady...
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
michal (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 06 lis 2005 - 12:36:02
akupunktura i ziola
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
szun (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 06 lis 2005 - 16:02:11
agata dzieki dobry wyklad
bede go drukowal
ciesze sie
bardzo malo o lzs ale moze to nie twoia specjalizacja
prosze aby ktos dopisal mam z tym problem i nie tylko ja
a warto miec wiedze w tych dziwnych czasach o naszych nieuleczalnych przypadlosciach
bede go drukowal
ciesze sie
bardzo malo o lzs ale moze to nie twoia specjalizacja
prosze aby ktos dopisal mam z tym problem i nie tylko ja
a warto miec wiedze w tych dziwnych czasach o naszych nieuleczalnych przypadlosciach
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Maciek (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 30 lis 2005 - 15:23:21
A ja to nic z tego hujstwa nie zrozumiałem!!
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Maciek (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 30 lis 2005 - 15:23:36
A ja to nic z tego hujstwa nie zrozumiałem!!
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
gienia (---.ipartners.pl)
Data: 30 lis 2005 - 16:50:58
> Chyba nie jest lekarka. Zrobila kopiuj i wklej zapominajac dodac zrodla z
> ktorego skopiowala...
Przyganiał kocioł garnkowi Barthez
)), ty tez tak zrobiłeś wątku "wyleczyłam łuszczycę metodą BSM" 15-03-05 09:03 Właśnie ostatnio go studiowałam i tak mi sie narzuciło
) nic osobistego
Ludzie wpiszcie sobie w GOOGLE hasło: łuszczyca i będziecie tacy sami mądrzy jak Agata. Sorry, ale naprawdę nie mogę uwierzyć, że niektórzy jeszcze tego nie zrobili i zachwycają się informacją, którą można znaleść na pierwszej stronie linków wyrzuconych przez wyszukiwarkę.
pozdr.
Agnieszka
> ktorego skopiowala...
Przyganiał kocioł garnkowi Barthez
)), ty tez tak zrobiłeś wątku "wyleczyłam łuszczycę metodą BSM" 15-03-05 09:03 Właśnie ostatnio go studiowałam i tak mi sie narzuciło) nic osobistegoLudzie wpiszcie sobie w GOOGLE hasło: łuszczyca i będziecie tacy sami mądrzy jak Agata. Sorry, ale naprawdę nie mogę uwierzyć, że niektórzy jeszcze tego nie zrobili i zachwycają się informacją, którą można znaleść na pierwszej stronie linków wyrzuconych przez wyszukiwarkę.
pozdr.
Agnieszka
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Chomiczka:) (---.kryry.eu.org)
Data: 30 lis 2005 - 18:54:50
nie rozumiem czegoś takiego....przecież każdy może sobie wejść i przeczytać...a po co takie kopiowanie stronek czy czegoś tam...nie rozumiem po co ;/
żadna sztuka dać "kopiuj" i "wklej" jak to napisał Barthez...
żadna sztuka dać "kopiuj" i "wklej" jak to napisał Barthez...
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Chomiczka:) (---.kryry.eu.org)
Data: 30 lis 2005 - 19:00:54
apropos chodziło mi że każdy sobie może wejść na jakąś stronke o Ł i przeczytać
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
witek (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 21 gru 2005 - 20:38:07
JA TEŻ KIEDYŚ MIAŁEM WYSYP I ZACZĄŁEM CHODZIĆ NA SOLARIUM I POMOGŁO, ALE RÓNOCZEŚNIE STOSOWAŁEM MAŚCI I NIE JESTEM PEWIEN CO POMOGŁO
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Lidia (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 23 gru 2005 - 15:19:32
Chcialam Was pocieszyć w Waszym schorzeniu! jest faktycznie uciązliwe i
jak twierdzi medycyna akademicka można ją tylko zaleczyć i nie wiedzą skąd się to paskuctwo bierze.od 15 lat mam do czynienia z chorymi,gdzie medycyna rozklada ręce tj.z chorobami przewlekłymi.nazywa się to też już mądrzej bo choroby cywilizacyjne.To już jest bliższe prawdy.Choroby skóry jak luszczyca należą do tej grupy.Powód? Zatrucie ekologiczne. U jednych osob objawia się zmianami na skorze u innych poważniejszymi jak np.rak.
Przyczyna leży w zatruciu organizmu toksynami pochodzącymi przeważnie z pokarmow.Szczególnie zatruwają pepsi,chipsy ,przetworzone pokarmy tz.gotowe ze sklepu w puszkach i wiele innych .U jednych osób organizm te toksyny strawi a u drugich z jakiś powodow przemiana materii jest spowolniona i nie daje sobie rady.Wowczas wyrzuca toksyny na skorę.Nazwy chorob skory są rożne, ale powod ten sam.Jedynym ratunkiem na tą chorobę jest oczyszczenie organizmu z tych toksyn,dotlenienie komorek metodą oddechową prof.Butejki ktora pozwala na szybkie spalanie toksyn.Luszczycę można wyleczyć! jeżeli chcecie bliższych informacji slużę pomocą . Piszcie na [email protected]
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
Klaudia15 (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 24 gru 2005 - 01:03:20
Ja tak samo jak Maciek nic z tego nie zrozumiałam.A wogóle po co nam ta teoria???
Re: WSZYSTKO O LUSZCZY
Wysłane przez:
JOWITKA (---.neoplus.adsl.tpnet.pl)
Data: 02 maj 2006 - 16:59:28
MAM ŁUSZCZYCE